Carlos Oroza foi un poeta oral, sempre soubo a súa obra integramente de memoria. Gran camiñante, elaboraba poemas mentres paseaba, seguindo as antigas formas poéticas de creación oral.

Viviu en Madrid entre a década dos 40 e 70. Francisco Umbral retratouno en “La noche que llegué al Café Gijón” (1977) coma personaxe central da bohemia deses anos unida ao punto de encontro emblemático do café do Paseo de Recoletos. Xunto a Victor Lizárraga e Victoria Paniagua funda a revista Tropos que abre cunha extensa entrevista que titula “Iniciación a la Ópera Omnima” e na que o poeta explica: “Toda a miña obra concibina ao dictado, oralmente” e fala dos seus poemas sociais como o emblemático “Se prohibe el paso”.

En 1973 trasladouse a vivir á serra do Courel á casa de Uxío Novoneyra, aquen coñecera en Madrid. Alí, apoiado por Reimundo Patiño, o propio Uxío e a súa parella, Carmen Latorre, compila poemas e publica o Elencar na editorial Tres.Catorce.Diecisiete. En 1985 aséntase definitivamente en Vigo, cidade que o acollerá ata o seu pasamento en 2015.

Premio Internacional de Poesía de Barcelona (2004), Premio Laxeiro (2008) Medalla de Oro del Círculo de Bellas Artes de Madrid (2014).